10 maja odbyło się spotkanie DKK, przypadające w trzecim dniu Tygodnia Bibliotek 2023. W nawiązaniu do tegorocznego hasła (Moja Twoja Nasza BIBLIOTEKA!) zostały zaprezentowane nietypowe biblioteki, które poprzez swój kształt, kolor, umiejscowienie itp. zwracają szczególną uwagę. W prezentacji zawarto także kilka ciekawostek, np. wizję biblioteki. Omówiona została również książka Kateryny Babkiny – Nikt tak nie tańczył jak mój dziadek. W dwunastu krótkich opowiadaniach, autorka pokazuje czytelnikowi fragmenty dziecięcego i dorosłego świata kilkorga Ukraińców. Czasem powiązani są pokrewieństwem lub przyjaźnią, a czasem zupełnie sobie obcymi ludźmi, którzy spotykają się przypadkowo. Autorka w większości opowiadań pokazuje Ukrainę jako kraj, w którym czas nie jest łaskawy nawet dla jednego pokolenia. W 2021 r. książka otrzymała Literacką Nagrodę Europy Środkowej Angelus. Nagrodę za najlepszy przekład odebrał Bohdan Zadura, tłumacz tej książki. Kolejna pozycja, którą przedstawiono (w nawiązaniu do nietypowych bibliotek) to Dewey. Wielki kot w małym mieście autorstwa Wicki Myron. Prawdziwa historia o kocie Deweyu, który w najzimniejszy dzień roku został wrzucony do metalowej skrzyni na książki Biblioteki Publicznej w Spencer w stanie Iowa. Bibliotekę Publiczną w Żarowie również czasem odwiedzał kot, który wskakiwał sobie przez okno, podczas wietrzenia pomieszczeń. W oddziale dla dzieci zasiadał w fotelu, w oddziale dla dorosłych upatrzył sobie „Regał pamięci”… I tak w serdecznej atmosferze upłynęło kolejne spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki.

5 kwietnia odbyło się kolejne spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki. Tematem przewodnim była

książka Kristin Harmel – Las znikających gwiazd. Osadzona w realiach II wojny światowej powieść, porusza zarówno wątki historyczne, romantyczne a nawet nadprzyrodzone. Co istotne, fabuła powieści inspirowana jest prawdziwą historią ukrywających się przed nazistami Żydów. Główna bohaterka powieści, Yona, przez całe życie wychowywana była w lesie, gdzie nauczyła się trudnej sztuki przetrwania. Zdolności te wykorzystała, aby pomagać przetrwać innym, nawiązując przy tym społeczne więzi, obce dla niej. Poruszająca książka, przypominająca, że powinniśmy robić wszystko, żeby nie utracić swojego człowieczeństwa. Klubowiczki, zainspirowane tematem powieści, opowiadały wojenne historie znane z własnego życia lub z opowieści najbliższych.

Na kolejnym spotkaniu Dyskusyjnego Klubu Książki, które odbyło się 1 marca, rozmawiałyśmy o książce Valérie Perrin „Życie Violette”. Powieść rozgrywa się w dość nietypowym miejscu, bo na cmentarzu.  Główna bohaterka jest tam dozorczynią. Zajmuje się grobami, o które dba, prowadzi również zapiski z mów pogrzebowych, służy wsparciem odwiedzającym go żałobnikom. Wysłuchuje opowieści o ludzkich losach, tak bardzo przecież różnych. Jest dobrym duchem tego miejsca. Bohaterkę los również bardzo ciężko doświadczył, mimo to nie chce dać się pogrzebać przeszłości. Ciepła wzruszająca opowieść o kobiecie, która wbrew przeciwnościom, wciąż wierzy w szczęście.  Bardzo budująca książka o pochwale życia, o szczęściu i nadziei. Ciesząca się dużym zainteresowaniem czytelników, bo przecież DOBRE KSIĄŻKI KOCHAMY! Wśród klubowiczów rozgorzała dyskusja, na temat tego co w życiu jest naprawdę ważne. W rodzinnej atmosferze czas upłynął nam błyskawicznie.

1 lutego odbyło się pierwsze w tym roku spotkanie DKK. Rozpoczęłyśmy je od przedstawienia książki Magdaleny Galiczek-Krempa „Zachmurzenie umiarkowane”. Głównymi bohaterami powieści jest małżeństwo z wieloletnim stażem, początkowo zgodne i szczęśliwe, a które z biegiem lat bardzo oddaliło się od siebie, na tyle, że bycie razem stało się niemożliwe. Powieść porusza najgłębsze emocjonalne struny, pokazuje z jednej strony, że pewnym błędom można zapobiec, pewne rzeczy naprawić. Niestety nie zawsze jest to możliwe. Pokazuje również, że rozwód czy śmierć partnera, nie oznacza, że w życiu nic już nas nie czeka, a wszystko zależy wyłącznie od nas. Drugą z omawianych książek była pozycja Marka Górlikowskiego „Państwo Gucwińscy. Zwierzęta i ich ludzie” – reportaż o Antonim i Hannie Gucwińskim, którzy stali się legendą wrocławskiego zoo,  najpopularniejszego i największego w Polsce. Opowieść wzbudza w czytelniku całą paletę emocji, tych pozytywnych i tych negatywnych. „Po lekturze tego niezwykłego, niebanalnego reportażu uświadamiamy sobie, co oznacza prawdziwa miłość do zwierząt, chęć niesienia pomocy i wytrwałość w dążeniu do obranego celu, do którego droga nie jest usłana różami”. Autor reportażu nie ocenia Gucwińskich, nie stawia zarzutów, pozostaje neutralny i bezstronny. Ponieważ tematyka omawianych książek była poważna, taka też była dyskusja, która wywiązała się w trakcie spotkania.  Już czekamy na następne.